Να μοιάζει πέταγμα η αγάπη?

http://www.youtube.com/watch?v=gP_konBWQzY&feature=related
Κι όταν κάποιος τελικά μας καταλάβει(έστω μια φορά σε όλο το ταξίδι…) φοβόμαστε και τρέχουμε γιατί μας ξεγυμνώνει γιατί δεν φοβάται να πει αυτά που κρύβουμε από μας… και πως τελικά να διώξεις ένα κομμάτι σου χωρίς να πονέσεις? Πώς να μάθεις να ζεις μ’ αυτό αφού τον εαυτό σου δεν τον έχεις μόνο εσύ? αφού πια δεν έχεις μυστικά?
Κάπως έτσι γεννιέται η ανάγκη του να μην μας καταλαβαίνει κανείς…

Κριτές εσείς μικροί θνητοί θεοί.
Σας αποτάσσω και σας δωρίζω
την μιζέρια του παρελθόντος σας
μ αυτή να με κρίνετε για το παρόν…
‘’Κίνηση της ψυχής προς τα πίσω με τέρμα την αφετηρία! κρύβεται σε σκοτεινά συρτάρια του μυαλού μας και βρίσκεται πάντα εκεί… παραμονεύοντας σαν σκιά ψάχνει την ευκαιρία … ‘
…όσο γλυκιά κι αν είναι όσο ακονισμένη
μ αυτή να με κρίνετε και για το μέλλον
έσπασα καθρέφτες και φώτα, να μείνω
στο τώρα στο εδώ στο μαζί σου στο χώρια

Εκεί που η θάλασσα υπογραμμίζει ουρανό… εκεί θα σταθώ! Κι αν τα ‘’πρέπει’’ σου φυσήξουν… τότε αν μπορώ, αν μου έμαθαν! αν ξέρω! να πετάω… δεν θα πνιγώ
Δώσ’ του θεέ μου τα φτερά του να τ’ αντέξει λίγο σαν τη δεί! Και πριν φύγει αχ…
όλα τα θέλω είναι ανάγκες άλλες καλυπτουν το τώρα κι άλλες θα υπάρχουν πάντα...

VM@k66...