Χειμωνιάτικη ομηρία συναισθημάτων παγώνει την ανάσα.
Ομίχλη δένει τα δέντρα με κορδέλα ψυχρότητας και υγρασίας.
Ακίνητη η φυλλωσιά χαϊδεύει την απαλή σταγόνα που τρέχει στη γη, με τη μέθη του Χειμώνα να την έχει αποπλανήσει. Ο άνεμος, με απρόσμενη ορμή τραγουδά με την ένταση που του δίνει η παγωμένη ανάσα του και τρέχει να αγκαλιάσει τα πάντα μαστιγώνοντας τα στο πέρασμά του.
Η πέτρα σταθερή και ασάλευτη καμαρώνει τον χαλασμό, ανέμελη, καθώς δεν την αγγίζει ούτε ο χρόνος που κυλά σαν εχθρός αφανίζοντας κάθε τι όπως και ο άνεμος άλλωστε...
Γύμνια και ομορφιά μάχονται σαν σε πόλεμο, σαν τις ψυχές που άλλοτε ορθοποδούν και άλλοτε χάνονται στην άβυσσο του πουθενά και του τίποτα. Μάχες στα άδυτα κορμιών και χρόνων. Το νόημα χάνεται, αλλά σαν παλεψει έρχεται μοναχό του στην επιφάνεια. Η ουσία εξάλλου παλεύει μόνη σαν θεριό που αναζητά την τροφή του για να αναπνεύσει.
Και το μυαλό παλεύει ανάμεσα στην τρέλα και στην μακάβρια λογική της επιβίωσης και απαξίωσης. Η λύση δεν έρχεται ποτέ, μια μόνιμη αναταραχή αναδύεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονη και ισχυρή να τα ρουφήξει όλα στο πέρασμά της.
Και πάλι μια καινούργια μέρα ετοιμάζεται να ξυπνήσει από τον βαθύ της ύπνο. Και πάλι να κοιμηθεί με κομμένη την ανάσα σαν νεκρή και ασάλευτη κούκλα που θυμώνει με τα μέσα της και τα έξω της που πνίγουν κάθε ελπίδα για φως.Όπως μια ηλαχτίδα που ξεπηδά δειλά και μια σκιά την πνίγει από τον λαιμό και της παίρνει την ανάσα στη χούφτα που ιδρώνει κάθέ τόσο και μοναχή της παλεύει να νικήσει αυτό που κληρονόμησε σαν καλός συγγενής.

guns_and_roses