Τέλος...

Η Αγάπη γυναίκα και μητέρα όλων των συναισθημάτων ξέρει να συγχωρεί τα παιδιά της και να αντέχει στο χρόνο…

Όποια αντίρρηση κι αν της φέρουν τα συναισθήματα αυτή θα είναι πάντα εκεί να τα προστατεύει να τα συμβουλεύει να τα κρατά στην αγκαλιά της, να τα νταντεύει…

Ένα πράγμα δεν συγχωρεί η αγάπη ποτέ… να την αγνοήσουν να την απαρνηθούν! Τότε γίνεται άγαλμα και στέκει σιωπηλή μαρμάρινη χωρίς φλόγα χωρίς λάβα γλυκιά…

Παίρνει μαζί τα παιδιά της και αφήνει μονό του αυτό που την αμφισβήτησε να σαπίσει στο χρόνο ατάιστο χωρίς αγκαλιά χωρίς ντάντεμα…

Μα δεν το εξορίζει από κακία, απλά προστατεύει τα υπόλοιπα παιδιά της με ένα σκληρό αλλά σίγουρο τρόπο…

Ποιό παιδί θα τα βάλει με την μητέρα του, ποιο συναίσθημα με την Αγάπη?

Υ.Γ.

Σ’ αυτό το παιδί αφιερώνω όλες μου τις αναρτήσεις. Λόγο δεν βρίσκω εδώ να ξαναγράψω αν πάψω να ονειρεύομαι για αυτή.........για την αγάπη!!!

VM@k66...