έμπνευση: θανασάρας παπακωνσταντίνου..σε ποίηση σέζαρ βαλιέχο..

..κι η μόνη που νικά, η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας, χωρίς τη θέλησή μας..

σκεφτείτε το..ο,τι μας γέννησε, η στιγμιαία ηδονή δυο ανθρώπων, είναι κι ό,τι μας κυνηγά..η ηδονή..η ηδονή για χρήμα, για εξουσία ή η ηδονή για προσφορά, για αγάπη (;)..

κανένας μάλλον, δε δύναται να ξεφύγει του εαυτού του..

είμαστε πλασμένοι, αυτοπροσδιορισμένοι, να σιμώσουμε τους προσωπικούς μας μύθους..

καθένας μας το γνωρίζει για κείνον..

καθένας μας το γνωρίζει (;)..

''στου δειλινού την άκρη δε βλέπεις όνειρα..
βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ' αλήθεια..
τα πόδια του τα ίδια, τα πόδια του τα ίδια..''