Αλίμονο, αν στη δημοκρατία, οιοσδήποτε δεν έχει το δικαίωμα να "αγανακτήσει" .. Η παντός είδους αγανάκτηση είναι θεμιτή υπό την προϋπόθεση, ότι δεν καταλύει με το ζόρι τις ζωές των πολλών. Προπαντός όμως, είναι δικαίωμα καθενός από εμάς να εκφράζεται ποικιλοτρόπως, να νιώθει, να διεκδικεί .. Η ιστορία ευτυχώς, ποτέ δεν αλλαξοδρόμησε τεχνοκρατικά και ελιτίστικα, ειδάλλως ακόμη θα βιώναμε ολιγαρχικά μορφώματα.

Αλίμονο, αν με το πρόσχημα της αποσταθεροποίησης προσπαθήσουμε να βιδώσουμε τον απλό Έλληνα πολίτη στον καναπέ, απ' όπου και πρόσφατα σηκώθηκε. Τα ψευτοδιλλήματα έχουν και τα όριά τους σ' αυτόν το τόπο. Αφήστε επιτέλους ελεύθερο να προσανατολιστεί το αγνό λαϊκό αίσθημα, με όποιο τρόπο αυτό επιλέγει, ακόμη και αν βραχυπρόθεσμα στερείται πολιτικού προσανατολισμού. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι άλλωστε, συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Αναζητούν όσο ποτέ άλλοτε την εξεύρεση ενός διαφορετικού δρόμου, μέσα από τις εν εξελίξει ζυμώσεις των ημερών μας. Η ευθυνοφοβία, η συντηρητικότητα και τα πισωγυρίσματα δε μας οδήγησαν πουθενά. Μήπως, λέω μήπως, να αφήσουμε τους πάσης φύσεως παθόντες να αυτοπροσδιοριστούν και ακολούθως να διαμορφώσουν τις ζωές τους, όπως εκείνοι θέλουν?

Ήμαρτον δηλαδή..

http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1216647