Όντας όντα τυχερά ή δύστυχα, οφείλουμε την ίδια την ύπαρξη μας, όπως αυτή την αντιλαμβανόμαστε, στην τύχη. Στην τύχη οφείλουμε την εξέλιξη, όπως και την όποια κατάληξη της ύπαρξης μας. Από τύχη αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε, από τύχη αντιλαμβανόμαστε κι από τύχη υπάρχουμε. Μες τα παιχνίδια αυτής μας της τύχης ή της προσωπικής μας μοίρας, όπως καθείς την αντιλαμβάνεται, την ποσοτικοποιεί ή την αποδέχεται, καλούμαστε να χαράξουμε έναν δικό μας, θεωρητικά, δρόμο, έναν δρόμο που θα σιμώνει τους προσωπικούς μύθους μας. Αν και θεωρώ, ότι ακόμη κι αυτή η αίσθηση της από κάπου δοσμένης επιλογής, πλαστή είναι, οφείλουμε, νιώθουμε, να αυτοπροσδιοριστούμε στο χωροχρόνο μας. Αυτό μας το στίγμα μας απασχολεί από πολύ νωρίς, σαν ένα σαράκι, που μας κατατρώει από μέσα, περιμένοντας ανυπόμονα την τροφή του, εν προκειμένω, εμάς τους ίδιους, μιας κι η αναζήτηση δε γνωρίζει σύνορα χωρικά, υλικά, όντας άυλη ακυρώνει την επίγνωση της ύλης, την ξεπερνά, περνώντας ταυτόχρονα την αίσθηση της ίδιας της πεπερασμένης, σαρκικής υπόστασης μας. Ο άνθρωπος ως αδύναμο και ατελές, πνευματικά τουλάχιστον, δημιούργημα λατρεύει την τάση, λατρεύει τη συνήθεια, γιατί κάπως έτσι φαντάζεται, ότι αυτοπληρώνεται ή τουλάχιστον, κάπως έτσι βρίσκει το νόημα που αναζητά διαχρονικά. Η επανάληψη μιας καθημερινότητας, όποια και να’ ναι αυτή, ζοφερή ή ευκολοδιάβατη, προσδίδει νόημα θεωρούμε, στην ύπαρξη μας, μόνο και μόνο λειτουργώντας προσθετικά, επιβεβαιώνοντας καθημερινά την ανάγκη μας να υπάρχουμε, για κάποιο λόγο, που εμείς δημιουργούμε ή βρίσκουμε έτοιμο. Μόνο που η ουσία της ύπαρξης μας δε μπορεί, παρά να κρύβεται στην κόψη της τάσης κι όχι πάνω της. Η ουσία της ύπαρξης μας δε μπορεί, παρά να μην είναι έννοια πεπερασμένη, όπως εμείς οι ίδιοι, δε μπορεί, παρά να μην κρύβεται, λοιπόν, στον περπατημένο χωροχρόνο μας, αλλά κάπου αλλού. Παρ’ αυτά, φροντίζουμε να αναλώσουμε τη θεϊκή σύλληψη μας σε πεπερασμένες οδούς, φροντίζουμε να υιοθετήσουμε ατέρμονους δρόμους, μόνο και μόνο για να κρυφτούμε από εμάς τους ίδιους, αν και το ασυνείδητο, προσωπικό ή μη, βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει, κάπως άκομψα κι επιτακτικά, ότι δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχουν σημεία, παρά μόνο στίγμα, μια κουκίδα δηλαδή, εμείς οι ίδιοι, αεικίνητοι φρουροί της ίδιας της αλήθειας μας.

geo_maxos