Τα ρούχα σου στο πάτωμα
στο σχήμα του σταυρού
όρκο σου έπαιρναν ποτέ να μην μ' αφήσεις
Ήλιος ξημέρωσε έκρυψε το σκοτάδι
στην αγκαλιά σου ακόμα φιλί και χάδι...

VM@k66...

Η ηθική δεν επιβάλλεται με ρυθμίσεις και διατάξεις παρά διαμορφώνεται στις συνειδήσεις των πολιτών....

Αντι να δαπανήσουν χρήματα για την διαμόρφωση της συνείδησης του πολίτη μέσω της παιδείας τι κάνουν?

Δαπανούν όλα μας τα χρήματα σε ρυθμίσεις σε διατάξεις και στην αστυνόμευση αυτών...

Αυτό και μια σειρά άλλων τέτοιων παραδειγμάτων με κάνει να πιστεύω πως οι πολιτικοί δεν είναι ικανοί,όχι μόνο γιατί είναι διεφθαρμένοι μα γιατί δεν γνωρίζουν πώς να δομούν μια υγιή κοινωνία..(ίσως γνωρίζουν οικονομικά/σύνταγμα/διπλωματία/...ρουσφέτια σφυγμομετρήσεις επικοινωνιακά τρικ)

VM@k66...

'Aσχημο να δακρύζεις μα πιο άσχημο,τόσο ώστε να σε πονάει το σώμα είναι να μην μπορείς να δακρύσεις...Αν δεν τα καταφέρεις δεν θα ξεσπάσεις ποτέ και θα γίνονται περισσότερα...


...Αυτά τα δάκρυα που τρέχουν πίσω απο τους βολβούς των ματιών και μουδιάζουν τα μάγουλα,που στέκονται στο λαιμό και γίνονται κόμπος.Αυτά που τα αντιλαμβάνονται μόνο όσοι σε ξέρουν στ'αλήθεια μα κανείς τους δεν μιλάει,

-και τι να πει?πιο ψέμα να βαφτίσει φάρμακο πυκρό και να σου δώσει στο κουτάλι,που του 'χει αφήσει γεύση γλυκιά η ζωή...

VM@k66...

Αν ισχύει πως η Ευτιχία και η θλίψη σε εναν άνθρωπο είναι συμετρικά αντίθετες τότε σίγουρα αυτές οι δύο κυρίες είναι οι καλύτερες φίλες!έτσι η μία έχει ανάγκη την άλλη μέχρι τέλους.Γι αυτό και τα συναισθήματα είναι πάντα ανάμικτα!(ακόμα κι αν έχεις όλα όσα θές θα ψάξεις να βρείς κάτι που δεν έχεις ωστε να νιώσεις θλίψη).Έτσι κανένα συναίσθημα δεν είναι "καθαρό". Κάθε Θλίψη κρύβει ενα μικρό χαμόγελο!Κάθε Ευτυχία έχει μια σκοτεινή πτυχή...

...Ο πιό Θλιμένος άνθρωπος έχει υπάρξει ταυτόχρονα ο πιο χαρούμενος!έστω για μιά στιγμή

"Λένε πως το μυαλό διαγράφει αυτόματα τις άσχημες στιγμές,εικόνες,ακόμα κι αν αυτό ήταν εφικτό! καμία στιγμή δεν είναι άσχημη μόνο.Καμία στιγμή δεν γίνεται να απομονωθεί...Κάθε ασχήμια κρύβει ομορφειά..."

Οι άνθρωποι δεν είναι τόσο δυνατοί και για να καταφέρουν να αντέξουν απλά προσπερνούν χωρίς να σταματήσουν...

VM@k66...

Όντας όντα τυχερά ή δύστυχα, οφείλουμε την ίδια την ύπαρξη μας, όπως αυτή την αντιλαμβανόμαστε, στην τύχη. Στην τύχη οφείλουμε την εξέλιξη, όπως και την όποια κατάληξη της ύπαρξης μας. Από τύχη αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουμε, από τύχη αντιλαμβανόμαστε κι από τύχη υπάρχουμε. Μες τα παιχνίδια αυτής μας της τύχης ή της προσωπικής μας μοίρας, όπως καθείς την αντιλαμβάνεται, την ποσοτικοποιεί ή την αποδέχεται, καλούμαστε να χαράξουμε έναν δικό μας, θεωρητικά, δρόμο, έναν δρόμο που θα σιμώνει τους προσωπικούς μύθους μας. Αν και θεωρώ, ότι ακόμη κι αυτή η αίσθηση της από κάπου δοσμένης επιλογής, πλαστή είναι, οφείλουμε, νιώθουμε, να αυτοπροσδιοριστούμε στο χωροχρόνο μας. Αυτό μας το στίγμα μας απασχολεί από πολύ νωρίς, σαν ένα σαράκι, που μας κατατρώει από μέσα, περιμένοντας ανυπόμονα την τροφή του, εν προκειμένω, εμάς τους ίδιους, μιας κι η αναζήτηση δε γνωρίζει σύνορα χωρικά, υλικά, όντας άυλη ακυρώνει την επίγνωση της ύλης, την ξεπερνά, περνώντας ταυτόχρονα την αίσθηση της ίδιας της πεπερασμένης, σαρκικής υπόστασης μας. Ο άνθρωπος ως αδύναμο και ατελές, πνευματικά τουλάχιστον, δημιούργημα λατρεύει την τάση, λατρεύει τη συνήθεια, γιατί κάπως έτσι φαντάζεται, ότι αυτοπληρώνεται ή τουλάχιστον, κάπως έτσι βρίσκει το νόημα που αναζητά διαχρονικά. Η επανάληψη μιας καθημερινότητας, όποια και να’ ναι αυτή, ζοφερή ή ευκολοδιάβατη, προσδίδει νόημα θεωρούμε, στην ύπαρξη μας, μόνο και μόνο λειτουργώντας προσθετικά, επιβεβαιώνοντας καθημερινά την ανάγκη μας να υπάρχουμε, για κάποιο λόγο, που εμείς δημιουργούμε ή βρίσκουμε έτοιμο. Μόνο που η ουσία της ύπαρξης μας δε μπορεί, παρά να κρύβεται στην κόψη της τάσης κι όχι πάνω της. Η ουσία της ύπαρξης μας δε μπορεί, παρά να μην είναι έννοια πεπερασμένη, όπως εμείς οι ίδιοι, δε μπορεί, παρά να μην κρύβεται, λοιπόν, στον περπατημένο χωροχρόνο μας, αλλά κάπου αλλού. Παρ’ αυτά, φροντίζουμε να αναλώσουμε τη θεϊκή σύλληψη μας σε πεπερασμένες οδούς, φροντίζουμε να υιοθετήσουμε ατέρμονους δρόμους, μόνο και μόνο για να κρυφτούμε από εμάς τους ίδιους, αν και το ασυνείδητο, προσωπικό ή μη, βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει, κάπως άκομψα κι επιτακτικά, ότι δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχουν σημεία, παρά μόνο στίγμα, μια κουκίδα δηλαδή, εμείς οι ίδιοι, αεικίνητοι φρουροί της ίδιας της αλήθειας μας.

geo_maxos

Welcome to a new kind of tension........Στο BOX-KITE μας αρεσει να φιλοσοφουμε.......μας αρεσει να εντοπιζουμε μικρες και μεγαλες αληθειες της ζωης και να τις μοιραζομαστε.......Ετσι, για να μοιραζομαστε τις εμπειριες και τις στιγμες μας......

Έφτασε πραγματικά η στιγμή... ένας ΄δικτυακός χώρος αναζήτησης και προβληματισμού, ένας χώρος έκφρασης και επικοινωνίας, ένας χώρος παρουσίασης των ονείρων και των κοσμοθεωριών, ένας χώρος που δημιουργήθηκε χθες απο δυο μοναχικούς ανθρώπους και απευθύνεται σε όλους εκείνους που αγαπούν το ωραίο, το μεγάλο και το ιδανικό...

Ελπίζω η προσπάθεια αυτή να συνεχιστεί και το blog να ξεπεράσει τισ προσδοκίες μας. Σας καλούμε να εκφραστείτε ελεύθερα και δημιουργικά.........

δ.θ. 5.3.2009

Καλωσόρισμα...

Ας καλωσορίσω, λοιπόν, τον ερχομό αυτού του blog στα δρώμενα του διαδικτύου. Ο σκοπός δημιουργίας του δεν είναι ξεκάθαρος. Θα αποτελέσει μάλλον, ένα ορμητήριο σκέψεων, ένα εργαστήρι αναζητήσεων, έναν τόπο επαφής ανθρώπων, που χαρακτηρίζονται από παρόμοιες συνηρμικές διαδικασίες. Είδομεν...

geo_maxos